- ည 10း30... ရထားေစာင့္ေနခ်ိန္...
- မနက္ 9း00.... စစ္ေတာင္ျမစ္ေပၚက စက္ေလွတစီး...။
- ေမာင္ရင္ငေတ
မႏၱေလးမွာ က်ဳပ္ အခ်ိန္ေတြပိုေနတရ္.....။
က်ဳပ္ ခရီးစဥ္က ရန္ကုန္ တုိက္ရိုက္ေလ....။
အိမ္နဲ႔ေတြ႔တရ္....။ အားလံုးက က်ဳပ္အတြက္ စိတ္ပူေနၾကတရ္...။
ကဲ ဒီလိုနဲ႔ပဲ.... က်ဳပ္တို႔ ရထားၾကီး စတင္ထြက္ခြါၿပီ....။
အားလံုးကို က်ဳပ္နႈတ္ဆက္တရ္...။ အေမက မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလို႔....။
ခြင့္ရအံုးမွာလား( )....တဲ့။
ရမွာေပါ့လို႔ က်ဳပ္နွစ္သိပ္ခဲ့တရ္....။
ရထားၾကီး ပံုမွန္အလုပ္လုပ္ေနပါတရ္....။
တဘူတာ၀င္ တစ္ဘူတာထြက္နဲ႔.....။
တခါတေလ ဥၾသသံရွည္ၾကီးနဲ႔ ထထေအာ္ေနတရ္.....။
ခရီးသည္ေတြ ျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔ရဲ႔ အလွကို ထၾကည္႔ၾကပါအံုးေပါ့.....။
က်ဳပ္က အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္... ဒီေကာင္ၾကီးကလႈပ္နုိးလိုက္...။
ဒီလိုနဲ႔ စစ္ေၾကာေရးကိုေရာက္ခဲ့တရ္ေပါ့.....။
က်ဳပ္တို႔ကို ခြင့္တစ္ပတ္ေပးလိုက္တရ္......။
ဒီေနရာကို က်ဳပ္ အရင္က က်င္လည္ဖူးပါတရ္....။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ က်ဳပ္ဟာ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ပါပဲ....။
ေရေၾကာကိုခြဲလို႔ ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ စက္ေလွတစီး.....။
ညင္ညင္သာသာပါပဲ...။
က်ုဳပ္မ်က္လံုးေတြကို မနားတမ္း ၀ဲ၊ ယာ၊ ဘက္ပစ္ထုတ္လို႔....။
ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေတြကပဲ က်ဳပ္ကိုၾကိဳဆုိေနတရ္....။
ထားလုိက္ေတာ့ ... စက္ေလွဆိုက္ၿပီ....။
မၾကာခင္ က်ဳပ္အိမ္ေရာက္ေတာ့မရ္ေလ....။
0 comments:
Post a Comment